Z radością przypominamy wam dzisiaj o świętej królowej Jadwidze, która była wzorem głębokiej religijności i oddania Bogu. Święta Jadwiga, będąca królem Polski, wykazywała się nie tylko cnotami królewskimi, ale przede wszystkim głębokim zaangażowaniem w sprawy duchowe.
Jej życie było pełne modlitwy, ufności w Bożą opiekę i hojności wobec ubogich. Dbała o rozwój życia duchowego społeczeństwa, wspierając liczne fundacje kościelne i klasztory. Święta Jadwiga była również przykładem pokory i umartwienia, zawsze gotową służyć bliźnim z miłością i oddaniem.
W naszej parafii pragniemy naśladować postawę św. Królowej, wzrastać w wierze i jednoczyć się w modlitwie. Niech przykład Monarchini będzie dla nas źródłem inspiracji, abyśmy w codziennym życiu kierowali się miłością do Boga i drugiego człowieka.
Zapraszamy wszystkich do wspólnej modlitwy i refleksji nad życiem Królowej. Niech św. Jadwiga będzie dla nas przewodnikiem na drodze wiary i źródłem siły do podejmowania dobra.
Św. Jadwiga przyszła na świat 18 II 1374r. jako trzecia i najmłodsza córka Ludwika Węgierskiego i Elżbiety Bośniaczki. Obie babki Jadwigi były Piastównami. Młodej królewnie zapewniono staranne wykształcenie – władała poza węgierskim i polskim, jeszcze językiem łacińskim, włoskim i niemieckim. Czteroletnia Jadwiga była zaręczona z ośmioletnim Wilhelmem Habsburgiem. Śmierć Ludwika Węgierskiego w 1382 roku przekreśliła te plany. Koncepcja oddania korony polskiej Jadwidze powstała dopiero wtedy, gdy po śmierci Ludwika panowie małopolscy nie zgodzili się ani na kontynuację unii personalnej z Węgrami, ani na regencję Zygmunta Luksemburskiego – męża Marii, siostry Jadwigi. W 1384 roku Jadwiga przybyła do Polski przekraczając granicę polską na Przełęczy Dukielskiej w Karpatach. Po przybyciu do Krakowa Jadwiga zamieszkała na zamku królewskim na Wawelu.
Oto co pisze w swej Kronice Jan Długosz: „Zaprawdę nadzwyczajnym widowiskiem był ów wjazd niedorosłego dziewczęcia, samego bez matki, otoczonego tylko wspaniałym dworem, wiedzionego przez sędziwe duchowieństwo, urzędników poważnych (…) Kraj w Jadwidze, w „młodym królu” swym, w dziewicy zachwycającej pięknością której sam wiek dodawał uroku widzieli zbawcę i zesłańca bożego”. 15 października w dniu św. Jadwigi odbyła się uroczysta koronacja na Wawelu. Koronacji dokonał arcybiskup gnieźnieński Bodzanta, koronując Jadwigę na Króla Polski. Od razu po koronacji wszystkie dokumenty państwowe zaczęto wystawiać w imieniu nowego monarchy – jedenastoletniej Jadwigi. We wszystkich podejmowanych przez młodą królową działaniach wysuwa się na czoło jej osobowość, jej cechy charakteru: „Okazywała rozsadek i dojrzałość mimo młodego wieku, cokolwiek mówiła albo czyniła, wykazywało jakby sędziwego wieku powagę.” W styczniu 1385 roku pojawiło się na Wawelu poselstwo litewskie. Wielki książę Jagiełło w zamian za rękę Jadwigi był gotów przyjąć wraz ze wszystkimi poddanymi chrześcijaństwo i wcielić swe ziemie do Polski. 14 sierpnia 1385 roku odbyt się układ w Krewie o małżeństwie Jadwigi z Jagiełłą i Unii Polsko – Litewskiej . 18 lutego 1386 roku zawarte zostano małżeństwo Jagiełły z Jadwigą, a 4 marca Jagiełło został koronowany na Króla Polski. Małżeństwo to i będąca jego następstwem unia były ogromnie ważnymi wydarzeniami – zmienny cały układ sił w Środkowej i Wschodniej Europie. Miesiąc po koronacji Jadwiga wraz z mężem postanowili odbyć wspólną podróż do Wielkopolski, by poznać te starożytną polską dzielnicę. Oboje królestwo wyruszyli w drogę około 1 kwietnia 1386r., a zakończyli ją w drugiej połowie maja. Na początku podróży Jadwiga prawdopodobnie odwiedziła klasztor częstochowski, a następnie Poznań i Gniezno.
Po powrocie do Krakowa z początkiem1387r. Jagiełło udał się na Litwę w celu wzięcia udziału w chrystianizacji Litwy, a królowa stanęła na czele wyprawy na Ruś Czerwoną. Wyprawa osiągnęła cel i ziemie ruskie powróciły na trwałe do Polski. W latach 90-tych Jadwiga miała szerszy udział w rządzeniu krajem. Stawała się coraz bardziej popularna, rozumiała tajniki polityki, ujawniając wielką przenikliwość zwłaszcza w sprawach krzyżackich i litewsko-ruskich. Stała się orędowniczką pokoju Zakonu z Polską pod warunkiem zaprzestania niepokojenia Litwy przez Krzyżaków. Odegrała też doniosą rolę w doprowadzeniu do zgody między Jagiełłą i Witoldem. W swej działalności wewnątrz państwa coraz większą opieką otaczała kościoły. Była pierwszym polskim monarchą, który odwiedził Jasną Górę. Nakładem Jadwigi zbudowano kościół Najświętszej Marii Panny, hojnie wyposażyła kościół Mariacki w Krakowie i założyła na Kleparzu zakon św. Benedykta, była dobroczyńcą innych klasztorów. W Katedrze Wawelskiej ufundowała ołtarz Wniebowzięcia. Patronowała tłumaczeniu na język polski Pisma świętego i wielu dzieł ojców kościoła: „Rzecz wątpliwa, czy królowa przybywając do kraju cokolwiek umiała po polsku, ale to pewne, że ten język wkrótce sobie przyswoiła, że wiele ksiąg pobożnych tłumaczyć kazała i, że za jej czasów na Wawelu po raz pierwszy dało się słyszeć publicznie polskie Sowo Boże. Ręką jej szyte ozdoby do kościołów, liczne dla nich ofiary, dowodzą pobożności wielkiej (…)?.W katedrze wawelskiej ustanowiła królowa Jadwiga kolegium szesnastu psałterzystów oddających cześć Bogu nieustannie dniem i nocą. Na dworze papieskim w Rzymie podjęła starania o odnowienie działalności Akademii Krakowskiej. W 1397 roku uzyskała pozwolenie papieskie na otwarcie wydziału teologicznego na Uniwersytecie Krakowskim. W swoim testamencie zapisała uniwersytetowi ogromne sumy (10 kg złota, osobiste klejnoty, dzięki którym wznowił on swoją działalność w 1400 roku. Odnowiony uniwersytet służy podniesieniu kultury umysłowej w Polsce. Stał się ogniskiem promieniującym wielką humanistyczną wiedzą. Wykształcił wielu wybitnych Polaków, takich jak Mikołaj Kopernik, Jan Kochanowski, Paweł Włodkowic, Andrzej Frycz Modrzewski, Marcin Król z Żurawicy, Jakub Parkoszowic, Stanisław ze Skalbmierza.Królowa Jadwiga fundowała, otaczała opieką i obdarowywała szpitale, będące w średniowieczu raczej instytucjami opieki społecznej niż służby zdrowia. Stanowiły one przytułek dla ludzi chorych, starych i pozbawionych środków do życia. Królowa przyczynia się do założenia dwóch szpitali miejskich: w Sączu i Bieczu, ponadto pomagała materialnie szpitalowi klasztornemu w Sandomierzu. 22 czerwca 1399 r. urodziła się parze królewskiej córeczka Elżbieta Bonifacja, która w niecały miesiąc później zmarła, a 17 lipca 1399 r. zakończyła swoje życie jej matka. Śmierć Jadwigi wzbudziła szczery i powszechny żal. Cały kraj ogarnęła żałoba. Została pochowana na Wawelu. W polskiej tradycji historycznej zajmuje Jadwiga poczesne miejsce jako jedyna kobieta – król na tronie polskim i jako władczyni dobrze zasłużona dla kraju, który nie był jej właściwą ojczyzną, chociaż i po ojcu i po matce spokrewniona była z polskimi Piastami.
Po śmierci uznana za świątobliwą (kult potwierdzony w 979 roku). W 1986r. ogłoszono Jadwigę błogosławioną. Dnia 8 czerwca 1997 r. w czasie wizyty Ojca Świętego Jana Pawła II w Polsce, na Błoniach w Krakowie Królowa Polski Jadwiga Andegaweńska została ogłoszona świętą.